Και του χρόνου...

Όπως είχα πει στην προηγούμενη ανάρτηση αυτή τη Κυριακή στολίσαμε το σπίτι. Κάλεσα τους πού καλούς φίλους μου με τα παιδάκια τους και είπαμε να το στολίσουμε όλοι μαζί. Ξέρετε όταν υπάρχουν παιδάκια που στολίζουν είναι πολύ όμορφο θέαμα. Ο γιός μου είναι μικρός ακόμα και δεν μπόρεσε να μας βοηθήσει όμως άντεξε και κάθισε μαζί μας μέχρι που τελειώσαμε. Δέν έχω πολλές φωτογραφίες γιατί ο μικρός μου αυτοκτόνησε το κινητό μου και ότι έχω να ποστάρω είναι από αυτές που τράβηξαν οι φίλοι μου.

Πήγαμε για Χριστουγεννιάτικα Ψώνια.. !

 Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ φέτος έχω την ανάγκη να μπώ σε γιορτινή διάθεση όσο πιο γρήγορα γίνεται. Εννοείτε η δικαιολογία είναι το μωρό αλλά μεταξύ μας τώρα το κάνω για μένα. Όλα αυτά τα στολίδια, τα φώτα, τα γλυκά ζεσταίνουν την καρδιά. Έτσι αποφάσισα το Σάββατο να πάω για τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια. Πήρα τον γιο μου, την κουμπάρα μου και πήγαμε στο αγαπημένο jumbo... Τι να πρωτοπάρεις , τα βλέπεις και τα θέλεις ΌΛΑ...

Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης "Αντώνης Τρίτσης"

    28η Οκτωβρίου! Ήμασταν όλοι σπίτι και αποφασίσαμε να πάμε την βολτούλα μας μαζί με τα κουμπαράκια μας. Σε εμάς εδώ στο Καματερό είναι αρκετά πάρκα σχεδόν δίπλα μας. Φυσικά ενα αγαπημένο είναι το Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης "Αντώνης Τρίτσης". Μας αρέσει γιατί κατ' αρχήν ο γιός μου έχει μια αγάπη στις πάπιες και στον Τρίτση είναι πάρα πολλές και πανέμορφες. Μας αρέσει γιατί έχει ξύλινα τραπεζάκια για πικ νικ αν το θελήσεις. Αν θέλεις καφεδάκι είναι οι δυο καφετέριες και μπορείς να πιεις το καφεδάκι σου, να φας το τοστάκι σου και να ξεκουράσεις τα μάτια σου βλέποντας την όμορφη λίμνη. Παλαιότερα είχε άλογα αλλά πλέον τα έχουν πάρει από εκεί. ΔΥΣΤΥΧΩΣ.

Παλεύοντας με την κατάθλιψη !

     Πάει πάρα πολύς καιρός που έχω να αναρτήσω στο Blog μου. Διαγνώστηκα με κατάθλιψη κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα περνούσα στη ζωή μου. Η αλλαγές του τελευταίου χρόνου μου έπεσαν βαριές. Μέρα με τη μέρα βυθιζόμουν στις σκέψεις μου χωρίς να καταλαβαίνω ότι μου έκανε κακό. Κολλημένη σε μια οθόνη, παρακολουθώντας ταινίες απλά για να μην μιλάω με κανέναν. Το τηλέφωνο που χτυπούσε με εκνεύριζε γιατί με έβγαζε από τον κόσμο που είχα βυθιστεί. Το κουδούνι του σπιτιού μου επίσης. Μου έλεγαν οι πολλοί κοντινοί μου ότι θα έπρεπε να με δει ψυχολόγος και εγώ αρνιόμουν  πεισματικά. Μέχρι που μια μέρα η μητέρα μου ήρθε να πάρει τον γιο μου για λίγες μέρες για να ξεκουραστώ. Σκέφτηκα φοβούνται μήπως κάτι κάνω στο παιδί μου? Ήταν η στιγμή που είπα ας πάω σε έναν ψυχολόγο.

   Τελικά όλοι είχαν δίκιο. Ο ψυχολόγος μου έδωσε χάπια τα οποία τα πήρα για λίγες μέρες μα με έκαναν να νιώθω "φυτό"! Έτσι αποφάσισα μόνη μου να το παλέψω, Η δύναμη είναι μέσα μου. Πήρα λοιπόν βιβλία, άρχισα να βγαίνω από το σπίτι, πήγα διακοπές για ένα μήνα με την οικογένειά μου και τελικά μπορώ να πω πως νιώθω καλύτερα. Άρχισα να κάνω πάλι αυτά που αγαπώ και νιώθω καλύτερα. Το χρωστάω στο παιδί μου να είμαι καλά.

Καλοκαιρινή Διακόσμηση... !

  Το καλοκαίρι (ελπίζω) είναι προ των πυλών. Σκέφτηκα να αναρτήσω διάφορες πινελιές διακόσμησης που έχουν άρωμα  καλοκαιριού. Μπας και μπούμε στο mood. Αυτό τον καιρό ίσως οι αναρτήσεις μου είναι λιγότερες γιατί τρέχουμε για καινούρια μετακόμιση. Ο ιδιοκτήτης πουλάει αυτό που μένουμε και ΔΕΝ είχε την καλοσύνη να μας το πει από την αρχή. Δεν πειράζει όμως για κάποιο λόγο γίνονται όλα. Το καινούριο σπίτι είναι μακράν καλύτερο.
 Κορίτσια μου αυτές είναι οι ιδέες που βρήκα google-άροντας

Ένα μπουκέτο .... σοκολατάκια, για τη γιορτή της μητέρας!

 Όταν άρχισα να σκέφτομαι τι δώρο θα κάνω στη μαμά μου για την γιορτή της μητέρας, συνειδητοποίησα ότι από φέτος γιορτάζω κι εγώ. Ίσως σε 2 - 3 χρονάκια να έρθει ο γιος μου να μου πει χρόνια πολλά για δώρο, γιατί φέτος το δώρο είναι το ίδιο το παιδί.
   Λοιπόν σκεφτόμουν τι δώρο να πάρω. Ένα άρωμα? Μια κρέμα? Κάτι σε ρούχο? Λουλούδια? Πολύ κοινότυπα όλα. Ίσως να έφτιαχνα κάτι μόνη μου για τη μαμά μου. Ένα καλάθι ίσως? Όχι πάλι συνηθισμένο.

Πλέξιμο και διακοσμητικές ανησυχίες.

   Καλό μήνα αν και καθυστερημένα. Αυτό το 3ήμερο ήταν υπέροχο γεμάτο μωράκια, σκυλάκια..

Χειροτεχνίες και χαρά...

 Πω πω κορίτσια. Χάθηκα. Έχω ταλαιπωρηθεί αρκετά με το λαπ τοπάκι μου και ακόμα δεν είναι στα καλά του. Αυτή η ανάρτηση έπρεπε να είχε γίνει πολλές μέρες πριν αλλά τι να κάνουμε.
    Λοιπόν πολλές χειροτεχνίες αυτή τη φορά. Ο μονάκριβος γιος των κουμπάρων μου κάθε φορά που με βλέπει απλώνει ότι έχει. Μαρκαδόρους, τέμπερες, στρας , χρυσόσκονες και ότι άλλο έχει και απλά λέει " έλα να φτιάξουμε πραγματάκια. Πως να χαλάσεις χατίρι σε ένα παιδάκι.

Πρώτο Πάσχα και πρώτη εκδρομή με το παπάκι μου... !

  Τι να πω γι' αυτές τις γιορτές. Κατ' αρχήν ήταν το πρώτο Πάσχα που γιόρτασα μετά από 10 χρόνια. Συνήθως ήμασταν σε κάποιο μαγαζί που τραγουδούσαμε, ή σε κάποιο εξτρά που μας καλούσαν. Πάσχα, Χριστούγεννα και ότι άλλες γιορτές δεν... ! Φέτος όμως το γιόρτασα. Ήταν το πρώτο Πάσχα με το παπάκι μου. Το παπάκι θα φέρει το όνομα  Αναστάσης, όπως ο πατέρας μου και δεύτερο το Χρήστος λόγο της ημέρας που γεννήθηκε. Άρα κι άλλος λόγος να γιορτάσουμε.
    Ήταν να φύγουμε Μ. Δευτέρα όμως δεν κρατιόμουν να βρεθώ στη φύση οπότε φύγαμε νωρίτερα. Η μέρα φανταστική. Η Ερέτρια μια ανάσα από την Αθήνα και φτάσαμε. Είχαμε να πάμε από το καλοκαίρι, οπότε με το που πήγα άρχισε το τρίψιμο. Κούνια εκεί δεν έχουμε. Έχουμε όμως ντιβανάκι πάνω στο οποίο αυτοσχεδιάσαμε και το μετατρέψαμε σε άνετο κρεβατάκι. Πήραμε τάβλες, τις κολλήσαμε για να μην πέσει το μωράκι. Είχα ένα επιπλέον στρώμα για παιδικά κρεβατάκια το οποίο ευτυχώς μπήκε ακριβώς. Έντυσα τις τάβλες με κουβερτάκια για να μην χτυπάει το μωρό μου και ήταν έτοιμο.

Επίσης έφτιαξα όλο το υπόλοιπο δωμάτιο

Το κίνημα του αρακά...!

 Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο κατ' αρχήν. Γυρνώντας από το χωριό ανυπομονούσα να μπω να διαβάσω τα blogs που μου αρέσουν. Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου είναι ΤΟ ΠΑΙΖΙΚΟ της Αντωνίας. Διαβάζοντας ότι είχα χάσει όσο έλειπα έπεσα πάνω στο  " Κίνημα του Αρακά" το οποίο είχε αρχίσει από τη Χρυσαυγή από το ΛΑΧΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ , συνεχίστηκε από τη Δήμητρα από το decor asylum και ενώ γύρισα να γράψω για τα πράγματα που με κάνουν να αισθάνομαι πλούσια τελικά θα αρχίσω με τον αρακά. Μου άρεσε η ιδέα να γράψω τι γίνεται σπίτι μου πριν το συμμάζεμα και ενώ έχω συμμαζέψει γιατί κυνηγάω τον καλό μου. Έντυσα Vintage τις φωτογραφίες μου και σας παρουσιάζω την καθημερινότητά μου.
  7.00 - Το ξυπνητήρι μου

Το κουβερτάκι μας και η πίτα της γιαγιάς...!

   Ο καιρός δεν λέει να φτιάξει και μας περιορίζει στο σπίτι. Βέβαια με το γλυκό μου μωράκι δεν με νοιάζει αν χιονίζει αν βρέχει. Έχω την καλύτερη παρέα στο κόσμο. Τώρα πια βγάζει ήχους γελάει και είναι ότι πιο όμορφο μετά την γέννησή του.

Μιας και καθόμαστε όλη μέρα μέσα, είχα χρόνο και τελείωσα και το κουβερτάκι του.

Η πατσαβουροπιτούλα μου...!

    Με αυτά και με αυτά έχω παραμελήσει το μπλόγκοσπιτάκι μου, Με ένα μωράκι , τον άντρα μου και 2 σκυλιά, με φίλους που πηγαινοέρχονται, η που γιορτάζουν και χρειάζονται βοήθεια δεν κάθομαι σχεδόν καθόλου τον τελευταίο καιρό. Σήμερα ευτυχώς λίγο πιο χαλαρά, αν και οι επισκέψεις κατέφθασαν πρωί πρωί και όπως πάντα έφτασε μεσημέρι και έπρεπε να βγάλω κάτι να φάμε.

Καλό παράδεισο παλικαράκι μου!

 Είμαι συγκλονισμένη με την τραγική κατάληξη του παλικαριού.
Δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι την μητέρα του πως νιώθει.
Αυτή η οικογένεια που τον έστειλε σε κάποια σχολή για να
έχει ένα καλύτερο μέλλον το παιδί τους και τους το στέλνουν
πίσω σε ένα φέρετρο. Για πιο λόγο? Επειδή ήταν ευαίσθητο και
γλυκό παιδί? Γιατί εκείνος δεν ήθελε να ασκεί βία? Γιατί ήταν
ιδιαίτερος? Έπρεπε να θυσιαστεί ένα παλικάρι για να ευαισθητοποιηθούν
όλοι?
Μοιραία σκέφτομαι σε τι κόσμο έχω φέρει το παιδί μου. Ποιος είναι ο τρόπος
να μην γίνει ούτε θύτης ούτε θύμα σε τέτοιες καταστάσεις. Πρέπει να του μάθω την αγάπη
πρέπει να του μάθω να αγαπά τον συνάνθρωπό του? Τι σημασία έχει αν ο Γιάννης
φοράει γυαλάκια, τη σημασία έχει αν η Μαρία έχει παραπάνω κιλά, τι σημασία
έχει αν ο Μπεν έχει άλλο χρώμα στο δέρμα του? Τι σημασία έχει το άλλο παιδί
που ο Θεός που πιστεύει έχει άλλο όνομα από αυτόν που πιστεύω εγώ.
Πρέπει να το μάθω να απλώνει το χέρι να βοηθά τον συνάνθρωπό του.Πρέπει να
το μάθω την παρέα που πουλάει μαγκιά να την αποφεύγει. Γιατί πιστεύω το παιδί
είναι καθρέφτης της οικογένειας του. Αν γίνει θύτης σε τέτοιες καταστάσεις είμαι κι
εγώ θύτης μαζί του. Αν είναι θύμα, είμαι κι εγώ που δεν φρόντισα να διαβάσω το παιδί μου.
  Έχω θυμώσει και με τα κανάλια, την αναπαραγωγή όλου αυτού του θέματος. Από πότε ο πόνος της
μάνας αποτελεί είδηση? Διάβασα τίτλο στην αρχική σελίδα του facebook για τον πόνο της μάνας.
Εννοείτε δεν μπήκα να διαβάσω. Ποια είναι η είδηση? Ο πόνος που το παλικάρι της γύρισε σε φέρετρο?
Ότι ράγισε η καρδιά της? Ναι ρε φίλε , έτσι γίνετε σε τέτοιες καταστάσεις. Λυπάμαι που σου
έκανε εντύπωση ότι η μάνα πεθαίνει κάθε μέρα αν χάσει το παιδί της. Που το γέννησε, που το μεγάλωσε
με χίλιες δυο στερήσεις για να έρθουν 5 μάγκες να της το πάρουν. Ναι κύριοι δημοσιογράφοι της κακιάς
ώρας δεν είναι είδηση ο πόνος της. Είναι γεγονός.

Περί καθαριότητας....και οργάνωσης.

   Πόσες φορές ανοίξατε τις ντουλάπες σας και σας έπιασε πονοκέφαλος; Η μπήκατε στη κουζίνα και ήταν σαν βομβαρδισμένη; Ή όλο το σπίτι ήταν ένα αχούρι? Έχω δει κατά καιρούς στο διαδίκτυο σπίτια οργανωμένα και δεν ξέρω αν πρέπει να ζηλεύω την τόση τακτικότητα ή να φρικάρω με αυτή.  Σε ότι αφορά ντουλάπες μάλλον το ζηλεύω λιγάκι. Είτε στην κουζίνα, είτε στα υπνοδωμάτια.

Οργάνωση ντουλάπες ρούχων - υπνοδωμάτιο

Καλώς όρισες Άνοιξη!!!

                                   Ο Μάρτης και η μάνα του - Ρίτα Μπούμη Παππά

                                                 Τον γνωρίζετε το Μάρτη,

                                       τον τρελό και τον αντάρτη;
                                       Ξημερώνει και βραδιάζει
                                       κι εκατό γνώμες αλλάζει.

 

                                       Βάζει η μάνα του μπουγάδα,

                                       σχοινί δένει στη λιακάδα,
                                       τα σεντόνια της ν’ απλώσει,
                                       μια χαρά να τα στεγνώσει.

 

                                       Νά που ο Μάρτης μετανιώνει
                                       και τα σύννεφα μαζώνει
                                       και να μάσει η μάνα τρέχει
                                       τα σεντόνια, γιατί βρέχει!

 

                                       Νά ο ήλιος σε λιγάκι,
                                       φύσηξε το βοριαδάκι,
                                       κι η φτωχή γυναίκα μόνη
                                       τα σεντόνια ξαναπλώνει.

 

                                       Μια βροντή κι ο ήλιος χάθη
                                       μες στης συννεφιάς τα βάθη,
                                       ρίχνει και χαλάζι τώρα,
                                       ποποπό, τι άγρια μπόρα!

 

                                       Ώς το βράδυ φορές δέκα
                                       άπλωσε η φτωχή γυναίκα
                                       την μπουγάδα, κι όρκο δίνει

                                       Μάρτη να μην ξαναπλύνει.

Μάρτης λοιπόν! Μυρίζει άνοιξη. Ανεβαίνει η διάθεσή μου έτσι απλά. Θα αρχίσω με το υπέροχο, πανεύκολο cheesecake σοκολάτας που έφτιαξα και εξαφανίστηκε μέσα σε μια μέρα. Όταν φτιάχνω τέτοιες λιχουδιές πάντα φτιάχνω δύο. Το ένα ταξιδεύει στην Ηλιούπολη , στην αδερφή μου με την οποία το μόνο μας κοινό είναι η αγάπη στον γιό μου, σε ότι χειροποίητο και στη ΣΟΚΟΛΑΤΑ,

cheescake με Νουτέλα.

Για την βάση

- 1,5 πακέτο ορέο μπισκότα
-  150γρ. βούτυρο (ίσως πάρει και λιγάκι παραπάνω)

Για την κρέμα

-500 γρ. τυρί κρέμα
- 1 κουτί νουτέλα
-80γρ. Ζάχαρη άχνη

Εκτέλεση

Τρίβουμε τα μπισκότα στο μούλτι. Λιώνουμε το βούτυρο και το ρίχνουμε στα τριμμένα μπισκότα. Ανακατεύουμε καλά και το τοποθετούμε σε μια φόρμα ή σε ταρτιέρα. Το τοποθετούμε στην κατάψυξη μέχρι να φτιάξουμε την κρέμα.  Βάζουμε στον κάδο του μίξερ το τυρί κρέμα, μαζί με την άχνη και χτυπάμε μέχρι να αφρατέψει. Αφού αφρατέψει, ρίχνουμε και τη Νουτέλα χτυπάμε λίγο ακόμα. Ύστερα αδειάζουμε  την κρέμα μας, πάνω από τη βάση. Εδώ να πω πως εγώ από πάνω τρίβω πουράκια ή Ferrero ανάλογα τι έχω διαθέσιμο ή και φράουλες που εμένα σαν συνδυασμός με τρελαίνει.

Καλή επιτυχία λοιπόν.

Μιας και μπήκαμε άνοιξη ας μιλήσουμε για λουλούδια, Όχι συνηθισμένα λουλούδια αλλά πλεκτά. Μια γνωστή μου λοιπόν άρχισε να φτιάχνει υπέροχα χειροποίητα πράγματα, για ένα Bazaar που θα γίνει σε κάποιο σχολείο στα Πατήσια, τα έσοδα του οποίου θα δωθούν σε οικογένειες που περνάνε πολύ δύσκολα λόγο της κρίσης που περνάμε. Ήθελε να αγοράσει πλεκτά λουλούδια για διακοσμητικά πάνω στα πράγματα που φτιάχνει. Της είπα πως πλέκω και προσφέρθηκα να τα πλέξω εγώ.

Αυτά είναι κάποια. Συνεχίζω να φτιάχνω πολλά ακόμα. Μακάρι οι μανούλες που το διοργάνωσαν αυτό να πάνε καλά, και να πάει όσο καλύτερα γίνεται το bazaar. Πάω να συνεχίσω την λουλουδάτη δουλίτσα μου. Καλώς όρισες άνοιξη.


Πολλά πολλά φιλιά

Polina

Αμάν πια η βροχή....!

  Δεν λέει ο καιρός να φτιάξει με τίποτα. Βροχή, βροχή, βροχή. Δεν λέω μια χαρά είναι η βροχούλα. Ρομαντική, σου φέρνει διάθεση για χουζούρεμα αλλά έχω βαρεθεί να καθαρίζω τα μπαλκόνια από τη λάσπη. Τα ρούχα δεν στεγνώνουν με τίποτα κι εκείνα τα εβδομαδιαία ταξίδια που ανυπομονώ να αρχίσω. Οπότε μένω μέσα και κάνω ότι μπορώ να ψυχαγωγηθω μέσα στο σπίτι. Κάνω τις δουλίτσες μου, κάνω το μαγείρεμά μου, ασχολούμε όλοι μέρα με το γλυκό μου παιδάκι, όταν κοιμάται ευκαιρία να αρχίσει το σίδερο. Πολύ σίδερο βρε παιδάκι μου. Απορώ πως μαζεύονται τόσα ώρες ώρες, ύστερα θυμάμαι τη μανία μου με το που βγάζουμε ένα ρούχο να πηγαίνει στα άπλυτα και ορίστε κατάσταση....

 Όχι τίποτ' άλλο αλλά έχω άλλα τόσα για αύριο απλωμένα έξω.

    Γιούπι!!!!! Άρχισα πάλι να πλέκω.

Αναζητώντας ιδέες για το μπαλκόνι μου...!

   Καλή Σαρακοστή σε όλους. Έκανα την βόλτα μου στα αγαπημένα blogs και είπα να κάτσω στο τέλος της ημέρας να καθίσω με την ησυχία μου να κάνω κι εγώ την δική μου ανάρτηση. Γεμάτες οι μέρες ξανά. Όμορφο τριήμερο. Σάββατο ξεκούραση και ύπνο μιας και το παιδί Σαββατοκύριακα οι γιαγιάδες το μοιράζονται. Κυριακή pizza night με τους κουμπάρους μου. Φάγαμε τόσο που φοβάμαι να ανέβω στη ζυγαριά. Έκανα και τόσο κόπο να χάσω όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης. Αλλά δε βαριέσαι. Διάθεση να έχω και θα φύγουν. Καθαρά Δευτέρα πάλι τραπέζια, πάλι μαγειρέματα, για βόλτα ούτε λόγος. Ο καιρός δεν μας έκανε τη χάρη. Αλλά και πάλι πολύ ωραία ήταν. Είδα όλα τα κορίτσια που φτιάξανε την κυρά Σαρακοστή και μετάνιωσα που δεν έκανα. Αλλά του χρόνου πρώτα ο Θεός θα την φτιάξω μαζί με τον γιόκα μου.
    Τώρα μετά από όλα αυτά περιμένω την άνοιξη. Τον ήλιο, τις βόλτες στην εξοχή, να φτιάξω τις γλάστρες μου και γενικά το μπαλκόνι. Απωθημένο το έχω το μπαλκόνι. Στα προηγούμενα σπίτια δεν είχα την τύχη να έχω, ενώ σ' αυτό όρεξη να έχω να φτιάχνω και επειδή συνηθίζω να αγοράζω λίγα λίγα όσα θέλω για κάτι που σκέφτομαι(μην ξεφύγουμε και από τον προυπολογισμό), μπήκα κλασσικά στο google ,πάτησα balkony decoration και μου έβγαλε τόσο όμορφα μπαλκόνια. Ορίστε μερικά:

Εικόνες που αγαπώ και με ηρεμούν!

Σήμερα δεν έκανα πολλά. Σηκώθηκα λίγο αργά και με βοήθησε και το παιδί σε αυτό, το οποίο κοιμήθηκε αρκετές ώρες. Βρήκα τον καφέ μου έτοιμο και δεν ξέρετε πόσο ωραίο είναι αυτό. Παγωνιά έξω και δεν μου έκανε η καρδιά να σηκωθώ. Ευτυχώς όλα έχουν μπει σε μια τάξη πλέον στο σπίτι και δεν τρέχω πανικόβλητη. Άλλωστε το κόλπο που λέει να το φτιάξω μόλις χαλάει κάτι, είναι ευεργετικό.

Ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο...!

 Άλλο ένα σαββατοκύριακο με πολύ τρέξιμο όμως πολύ ευχάριστο.
 Πήγα την πρώτη μου βόλτα μετά από πολύυυ καιρό. 9 μήνες για την ακρίβεια. Πέρασα τόσο όμορφα. Είδα τους φίλους μου και το χάρηκα. Βέβαια το μυαλό πάντα πίσω στο σποράκι μου. Αχχ αυτό είναι μια από της διαφορές που βλέπω από τότε που δεν ήμουν μαμά. Κάθε φορά που πάω κάπου νιώθω τύψεις για το παιδί.
   Ας τα πάρω με την σειρά. Κατ΄αρχήν εκείνο το καλαθάκι που σκεφτόμουν να φτιάξω του Αγίου Βαλεντίνου για τον καλό μου; Λοιπόν ναι το κατάφερα.

Το πόσο το χάρηκε, δεν το περίμενα. Αλλά κι αυτός δεν με ξέχασε. Το πήρα το δωράκι μου.

Πολύ γλυκό και το δωράκι εκείνου.

Αχ αυτή η ζωή μας....!!!!!

  Αφού σαρανταρίσαμε, ήρθαμε σπίτι μας. Στο οποίο έχουμε μετακομίσει από το Νοέμβρη, όμως με τα προβλήματα που πέρασαν, τη γέννα και τις 40 ημέρες που χρειάστηκε να μείνω στο πατρικό μου μέχρι να συνέλθω, νιώθω πως μετακόμισα αυτές τις 6 ημέρες που είμαστε εδώ, πλέον κανονική οικογένεια. Έτσι όπως σκεφτόμουν την οικογένεια μέσα στο μυαλό μου. Εγώ, ο άντρας μου , το παιδί (2 παιδιά ονειρεύομαι) και τα δυο σκυλάκια μου. Τα οποία σκυλιά μου φρόντισα να μην νιώσουν περίεργα με ένα νέο μέλος μέσα στο σπίτι. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και μας προέκυψε και νέος έρωτας.

    Οι πρώτες μέρες όπως καταλαβαίνετε, γενική καθαριότητα, το παιδί, πήγαμε πήραμε την ευχούλα μας στην εκκλησία, μαγειρέματα, 5 μήνες σίδερο και άλλα πολλά πολλά. Ένιωσα λίγο super - μαμά και ομολογώ μου άρεσε πολύ. Επιτέλους στολίστηκε το σπίτι μου.

Βραβείο...! Γιούπιιιι..!!!

Το πρώτο μου βραβείο λοιπόν. Δεν το περίμενα αλλά πολύ το ευχαριστήθηκα.  Ευχαριστώ πολύ την Μαργαρίτα και την Νίκη από το http://www.mommywiki.gr/ για το βραβείο αυτό και εύχομαι να συνεχίσουν τα όμορφα θέματα στο μπλογκοσπιτάκι τους και να μας εμπνέουν.

Οι κανόνες του βραβείου είναι οι εξής:

1) Ευχαριστείτε τον blogger που σας έχει προτείνει και θα αναρτάτε τη διεύθυνση του blog του. Συμπεριλάβετε στην ανάρτησή σας το εικονίδιο του Liebster award είτε με αντιγραφή και επικόλληση, είτε χρησιμοποιώντας το σαν widget ή gadget.

2) Απαντήστε σε 10 ερωτήσεις που θα σας θέσει ο blogger o οποίος σας απένειμε το βραβείο.

3) Προτείνετε άλλα 10 blogs με λιγότερους από 200-300 followers και συντάξτε μία λίστα ερωτήσεων για τα blog αυτά που οι κάτοχοι τους θα πρέπει να απαντήσουν.

4) Αναρτήστε την υποψηφιότητα για το βραβείο σε κάθε ένα από τα 10 blogs που έχετε επιλέξει και παρέχετε ένα link του post σας ώστε να ενημερωθούν οι κάτοχοι σχετικά το βραβείο Liebster σε περίπτωση που δεν το γνωρίζουν.

Πάμε στις ερωτήσεις μας.

Μια αγαπημένη μέρα με το παιδί μου...!

   Από τότε που έγινα μαμά όλες οι μέρες με τον βασιλιά μου είναι υπέροχες, αγαπημένες και ευτυχισμένες. Ότι μα ότι και να έχω μέσα μου απλά τα ξορκίζει το πρόσωπό του, οι γκριμάτσες του, η μυρωδιά του, ΌΛΑ. Η πιο ευτυχισμένη, η μέρα που γεννήθηκε. Άλλη μία όταν μου τον έφεραν στο δωμάτιο και μου είπαν ότι είναι απόλυτα υγιής. Την ίδια μέρα μου έσφιξε το δάχτυλο με τα μικρά μικρά χεράκια του.

Ύστερα στο σπίτι. Κάθε μέρα μαγική. Περνώντας οι μέρες με κάνει πιο ευτυχισμένη. Δεν σταματώ να τον φωτογραφίζω. Δεν θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή. Θέλω να τις αποθανατίσω όλες. Όταν είναι χορτάτος και έχει κάνει το μπανάκι του γλαρώνουν τα μάτια του και σκάει αυτό το χαμόγελο που με τρελαίνει. Όταν είναι ξύπνιος θέλει αγκαλιές, φιλιά και παιχνιδάκια.

Αναθεωρώντας τον Άγιο Βαλεντίνο...!

  Αυτή τη γιορτή πάντα τη θεωρούσα λίγο χαζή. Γιατί θα έπρεπε να δείχνουμε την αγάπη μας ή να παίρνουμε ένα δώρο την συγκεκριμένη μέρα? Γιατί περνώντας μια μέρα έξω από ένα μαγαζί , μια άσχετη μέρα να μην μπούμε να πάρουμε ένα δωράκι στον καλό μας? Έτσι γιατί σκέφτηκα πως θα του πήγαινε. Θεωρούσα πως είναι η γιορτή των μαγαζιών όχι των ερωτευμένων.
     Φέτος όμως κάτι άλλαξε και έχω ανάγκη να το γιορτάσω. Να πω στον καλό μου ένα ευχαριστώ που σε μια δύσκολη εγκυμοσύνη ήταν δίπλα μου σε όλα. Που μου έδειχνε κάθε στιγμή, ακόμα κι εκείνες που έβλεπα πως δεν έμοιαζα σε τίποτα με το κορίτσι που ήμουν πριν τις δυσκολίες, πως εκείνος με βλέπει το ίδιο no matter what. Για την τόση υπομονή που έδειξε στην κακή μου διάθεση. Στο ότι δεν σκέφτηκα τόσους μήνες ούτε για ένα δευτερόλεπτο να τον πάρω μια αγκαλιά και να του πω πόσο τον αγαπώ. Για το ότι είχε χάσει τον κόσμο μέχρι να βγω από την καισαρική, δεδομένου πως δεν ήξεραν αν θα έβγαινα ζωντανή από εκεί μέσα. Για τις πρώτες μέρες που επαναλάμβανα συνέχεια "κοίτα πως έγινα " και εκείνος απαντούσε "εμένα μου αρέσεις ". Μα πάνω απ' όλα να τον ευχαριστήσω για τον πανέμορφο γιο μας. Που μπροστά του όλα μοιάζουν τόσο μακρινά και τόσο μικρά. 
    Αναθεώρησα λοιπόν. Ίσως δεν είναι τόσο χαζή η γιορτή τελικά. Ίσως είναι μια ευκαιρία ΑΚΟΜΑ να πούμε ένα σ' αγαπώ. Να δείξουμε για μια μέρα ακόμα το πόσο νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Ακόμα και τα μαγαζιά ας γιορτάσουν κι αυτά. Τόσο ματώνουν στην Ελλάδα της κρίσης. Το μόνο που δεν ξέρω είναι το τι μπορεί να είναι τόσο ακριβό (συναισθηματικά) ώστε να μπορέσω να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά. Φυσικά ξέρω πως με αγάπη όλα διορθώνονται. Με μια αγκαλιά και ένα φιλί. 

Είμαι μαμά!

    Μια υψηλή πίεση με έφερε στο μαιευτήριο 2 εβδομάδες πριν την ΠΗΤ. Ενώ λογάριαζα να γεννήσω φυσιολογικά, η επιπλοκή με ανάγκασε να κάνω καισαρική. Ήταν η μόνη φορά που δεν φοβήθηκα για μένα ούτε στιγμή. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βγει καλά το μωρό μου. Τόση ταλαιπωρία στην εγκυμοσύνη μου να μην πήγαινε χαμένη. Δεν έβγαλα άχνα ούτε όταν μου έκαναν την επισκληρίδιο, ούτε κατά την διάρκεια της καισαρικής. Περίμενα υπομονετικά μέχρι να τελειώσουν όλα. Ο Πάνος έξω ήταν χαμένος. Βλέπεις η κατάσταση ήταν κρίσιμη και απλά κανείς δεν μου το είχε πει. Παρόλα αυτά, όταν άκουσα τον γιο μου να κλαίει ήταν ίσως μια από της πιο δυνατές στιγμές της ζωής μου.  25 Δεκεμβρίου 2014 και ώρα ακριβώς 01:15 έγινα μαμά. Τον βάλανε στο στήθος μου και μόλις τον φίλησα σταμάτησε να κλαίει. Άγια μέρα γεννήθηκε το παιδί μου. Μας έσωσε και τους δύο εκείνη την ημέρα. Ποιος ξέρει τι θα γινόταν αν δεν είχα πάει προληπτικά στο μαιευτήριο. Ούτε είχα καταλάβει πως είχα πίεση. Ένιωθα φυσιολογικά. Κατά λάθος την βρήκαν.
       Επειδή είχα ορούς στα χέρια μου δεν μπορούσα να τον αγκαλιάσω. Μόνο να φιλήσω τα μουτράκια του. Ύστερα τον πήρανε. Εμένα με έστειλαν στην ανάνηψη. Εκεί δεν μπορούσα να τον δω. Έμεινα 3 μέρες. 9 μήνες περίμενα τον γιο μου και τώρα δεν μπορούσα να τον κρατήσω. Σαν λεχώνα το πήρα βαριά και άρχισα να φρικάρω εκεί μέσα.