Τα Χριστούγεννα πάντα φέρνουν νοσταλγία, αναμνήσεις, μια μεγάλη οικογένεια γύρω από ένα μεγάλο τεράστιο τραπέζι γεμάτο με τις καταπληκτικές πίτες της γιαγιάς μου και άλλα τόσα πολλά φαγητά, γέλια και πάντα 3 ταψιά με γλυκά. Μπακλαβάς, καρυδόπιτα και κανταΐφι.
η γιαγιά μου : Τι να πω γι' αυτή τη γυναίκα. Από μωρό επειδή μεγάλωνα μαζί της την φωνάζω μαμά. Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Κάθε που ερχόταν ο Δεκέμβρης πηγαίναμε στο βουνό και κόβαμε κλαδιά μεγάλα από πεύκο και κουκουνάρια. Πηγαίναμε σπίτι, δέναμε τα κλαδιά τα οποία γινόντουσαν ένα τεράστιο μπουκέτο και τα στερεώναμε σε μεγάλη γλάστρα. Ύστερα με μπογιά βάφαμε τα κουκουνάρια. Κόκκινα και άσπρα πάντα και τα αφήναμε να στεγνώσουν, Δέναμε με σύρμα τα κουκουνάρια και τα τοποθετούσαμε στο δέντρο. Για γιρλάντα παίρναμε το βαμβάκι και κομματάκι κομματάκι, το ενώναμε και γινόταν κι αυτό μέρος από το μπουκέτο με τα πεύκα. Αυτό ήταν το δεντράκι μας. Κοιτώντας το δέντρο μου δεν ξέρω ποιο ήταν ομορφότερο. Αυτό με τα φανταχτερά στολίδια ή εκείνο με τα λίγα στολίδια που όμως ήταν τόσο γεμάτο αγάπη. Χμμ..! Μάλλον διαλέγω εκείνο που δυστυχώς δεν έχει φυλαχτεί μια φωτογραφία. ίσως γιατί πιστεύαμε θα το κάνουμε για πάντα.