Αναθεωρώντας τον Άγιο Βαλεντίνο...!

  Αυτή τη γιορτή πάντα τη θεωρούσα λίγο χαζή. Γιατί θα έπρεπε να δείχνουμε την αγάπη μας ή να παίρνουμε ένα δώρο την συγκεκριμένη μέρα? Γιατί περνώντας μια μέρα έξω από ένα μαγαζί , μια άσχετη μέρα να μην μπούμε να πάρουμε ένα δωράκι στον καλό μας? Έτσι γιατί σκέφτηκα πως θα του πήγαινε. Θεωρούσα πως είναι η γιορτή των μαγαζιών όχι των ερωτευμένων.
     Φέτος όμως κάτι άλλαξε και έχω ανάγκη να το γιορτάσω. Να πω στον καλό μου ένα ευχαριστώ που σε μια δύσκολη εγκυμοσύνη ήταν δίπλα μου σε όλα. Που μου έδειχνε κάθε στιγμή, ακόμα κι εκείνες που έβλεπα πως δεν έμοιαζα σε τίποτα με το κορίτσι που ήμουν πριν τις δυσκολίες, πως εκείνος με βλέπει το ίδιο no matter what. Για την τόση υπομονή που έδειξε στην κακή μου διάθεση. Στο ότι δεν σκέφτηκα τόσους μήνες ούτε για ένα δευτερόλεπτο να τον πάρω μια αγκαλιά και να του πω πόσο τον αγαπώ. Για το ότι είχε χάσει τον κόσμο μέχρι να βγω από την καισαρική, δεδομένου πως δεν ήξεραν αν θα έβγαινα ζωντανή από εκεί μέσα. Για τις πρώτες μέρες που επαναλάμβανα συνέχεια "κοίτα πως έγινα " και εκείνος απαντούσε "εμένα μου αρέσεις ". Μα πάνω απ' όλα να τον ευχαριστήσω για τον πανέμορφο γιο μας. Που μπροστά του όλα μοιάζουν τόσο μακρινά και τόσο μικρά. 
    Αναθεώρησα λοιπόν. Ίσως δεν είναι τόσο χαζή η γιορτή τελικά. Ίσως είναι μια ευκαιρία ΑΚΟΜΑ να πούμε ένα σ' αγαπώ. Να δείξουμε για μια μέρα ακόμα το πόσο νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Ακόμα και τα μαγαζιά ας γιορτάσουν κι αυτά. Τόσο ματώνουν στην Ελλάδα της κρίσης. Το μόνο που δεν ξέρω είναι το τι μπορεί να είναι τόσο ακριβό (συναισθηματικά) ώστε να μπορέσω να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά. Φυσικά ξέρω πως με αγάπη όλα διορθώνονται. Με μια αγκαλιά και ένα φιλί. 

   Όσο για το πρακτικό μέρος της γιορτής σκέφτηκα κάποιο καλάθι που θα συναρμολογήσω και θα στολίσω μόνη μου. Μπήκα στο google και έψαξα ιδέες. Παραθέτω μερικές. 

Όσο είμαι λεχώνα σκεφτήκαμε να μείνω στο πατρικό μου για να έχω την απαραίτητη βοήθεια για όσο δεν θα είμαι σε θέση να τα κάνω όλα μόνη μου. Είχα τον χρόνο να χάσω όλα μου τα κιλά και λίγα παραπάνω. Σκέφτηκα μαζί με το καλάθι να με δει μετά από τόσους μήνες όπως ήμουν πριν παραιτηθώ από τον εαυτό μου και την σχέση μου μαζί του. Αυτό άλλωστε ήταν αυτό για το οποίο ευχόταν τόσο καιρό και αυτό που "κρυφάκουσα " να εκμυστηρεύεται στην μητέρα μου τον καιρό που ο πόνος στον ισχίο μου λόγω της εγκυμοσύνης, με είχε αφήσει κολλημένη  στον καναπέ για 5 μήνες. " Θέλω να την δω να περπατάει και να χαμογελάει όπως παλιά " αυτό είχε πει. 'Αρα σκέφτηκα ότι πρέπει να του το δώσω αυτό γυρνώντας στο σπίτι.
Εύχομαι ποτέ να μην ξεχάσω ξανά να του θυμίζω την αγάπη και να τον ευχαριστώ για όλα όσα τον έκανα να υποστεί άθελά μου τόσο καιρό. 

Αυτά λοιπόν. 

Πολλά φιλιά

Polina